دانشمندان این هفته گفتند که نشانه‌ای امیدبخش از حیات را روی سیاره‌ای فراتر از زمین شناسایی کرده‌اند.
اکنون، یک گروه جداگانه از پژوهشگران اعلام کرده است که ممکن است در قیاس با آنچه پیش‌تر به نظر می‌رسید، تعداد بیشتری از حدود ۱۰ میلیارد ستاره کوتوله سفید در کهکشان راه شیری ما، محیطی با پتانسیل بیشتر برای قابل‌سکونت بودن سیاره‌های فراخورشیدی پشتیبان حیات داشته باشند. یک کوتوله سفید هسته ستاره‌ای است که پس از اتمام سوخت هسته‌ای یک ستاره در حال مرگ باقی می‌ماند.
یافته‌ها نشان می‌دهند که در سراسر کهکشان ما، اهداف بسیار بیشتری برای یافتن سیارات بالقوه زیست‌پذیر وجود دارد. یک تیم پژوهشی پیش‌تر دریافته بود که ممکن است تا هفت سیاره هم‌اندازه زمین به دور یک ستاره در حال چرخش باشند.
آوماوا شیلدز، استاد فیزیک و نجوم در دانشگاه کالیفرنیا در ارواین، در اظهاراتی توضیح داد: «اگرچه ستاره‌های کوتوله سفید ممکن است هنوز مقداری گرما از فعالیت باقی‌مانده هسته‌ای در لایه‌های بیرونی خود منتشر کنند، اما دیگر در هسته‌های خود هم‌جوشی هسته‌ای ندارند. به همین دلیل، تاکنون به توانایی این ستاره‌ها در میزبانی از سیاره‌های فراخورشیدی قابل‌سکونت توجه چندانی نشده است. شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای ما نشان می‌دهند که اگر سیاره‌های سنگی در مدار این ستاره‌ها وجود داشته باشند، این سیاره‌ها ممکن است در قیاس با آنچه پیش‌تر تصور می‌شد، مساحت قابل‌سکونت بیشتری روی سطح خود داشته باشند.»
شیلدز و تیم او سرپرستی مطالعه‌ای را برعهده داشتند که با حمایت مالی بنیاد ملی علوم انجام شد و روز چهارشنبه در «مجله اخترفیزیک» (The Astrophysical Journal) منتشر شد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آن‌ها برای دستیابی به این نتایج، اقلیم سیاره‌های فراخورشیدی را در دو ستاره متفاوت با ترکیب‌های مشابه مقایسه کردند. یکی از آن‌ها یک کوتوله سفید فرضی بود که بیشتر چرخه عمرش را پشت سر گذاشته بود و تصور می‌شد برای حیات نامناسب باشد. دیگری «کپلر-۶۲» بود، منظومه‌ای شناخته‌شده با چند سیاره فراخورشیدی در کهکشان راه شیری با سیاره‌های قابل‌سکونت که در حدود یک‌هزار و ۲۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
آن‌ها از یک مدل رایانه‌ای سه‌بعدی استفاده کردند که معمولا برای بررسی محیط زمین به کار می‌رود، و دریافتند که سیاره فراخورشیدی کوتوله سفید بسیار گرم‌تر از کپلر-۶۲ بوده است.
نویسندگان این مقاله دریافتند ناحیه‌ای که یک سیاره فراخورشیدی در آن می‌تواند میزبان آب مایع پشتیبان حیات باشد، در اطراف ستاره کوتوله سفید بسیار نزدیک‌تر به آن ستاره است تا ناحیه‌ای مشابه در اطراف ستاره کپلر-۶۲.
تفاوت اصلی در ویژگی‌های چرخشی سیاره‌ها بود. کوتوله سفید دوره چرخشی بسیار سریع‌تری داشت که باعث می‌شد گردش ابرها پیرامون سیاره کاهش یابد و این کاهش گردش ابرها اجازه می‌داد گرمای ستاره، سیاره را تا دمای بالاتر از نقطه انجماد گرم کند.
این در حالی است که انتظار می‌رود چرخش یک سیاره فراخورشیدی در ناحیه قابل‌سکونت ستاره‌ای مانند کپلر-۶۲، پوشش ابری بیشتری در سمت روز این سیاره ایجاد کند که پرتوهای ورودی را بازتاب می‌دهد.
شیلدز گفت: «سیاره‌ای که به دور کپلر-۶۲ می‌گردد، آن‌قدر پوشش ابری زیادی دارد که بیش از حد سرد می‌شود و در این فرایند، بخش ارزشمندی از سطح قابل‌سکونتش را از دست می‌دهد. از سوی دیگر، سیاره‌ای که به دور کوتوله سفید می‌گردد، آن‌قدر سریع می‌چرخد که هرگز فرصت شکل‌گیری پوشش ابری تقریبا به همان اندازه در سمت روز خود را پیدا نمی‌کند، درنتیجه گرمای بیشتری را حفظ می‌کند و این به نفع آن تمام می‌شود.»
او خاطرنشان کرد: «این نتایج نشان می‌دهند که محیط ستاره‌ای کوتوله سفید، که زمانی محیطی نامناسب برای حیات تلقی می‌شد، ممکن است مسیرهای تازه‌ای پیش روی پژوهشگران سیاره‌های فراخورشیدی و اخترزیست‌شناسی بگذارد.»
© The Independent
